نقدکهن الگویی منطق الطیرعطار

کهن الگوها مفاهیم مشترکی است که از گذشته های دور واز اجداد بشر نسل به نسل منتقل شده در پستوی ضمیر ناخودآگاه جا گرفته است. این صور پیش از رسیدن به مرز خودآگاهی در نمادهای گوناگون طبیعی جلوه گر شده اند و در آثار هنرمندان نمود پیدا می کند.ازطریق نقد کهن الگویی متون عرفانی نظیر منطق الطیر عطار نیشابوری می توان به زبان مشترک ادبیّات،تجربه ی عرفانی ودانش روان شناسی دست یافت.کارل گوستاو یونگ، بنا بر تجربه ی زیستی، علمی وآشنایی با دانش های شرقی توانست تحلیلی از محتوای ناخودآگاهی داده و پیوندی در این حوزه ها بیابد. در این تحقیق کهن الگوهای نهفته درمتن منطق الطیر و اندیشه ی عطار، با توجّه به ساختار مورداستفاده ی شاعر و کاربرد استفاده از آن ها مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته اند. برخی از این کهن الگوها در قالب نمادهای مختلف خود را نشان داده اند و برخی نیز خود را با ایجاد تأثیرات بر اعمال، رفتار، ذهن و زبان شاعر، نشان می دهد. کهن الگوهای گوناگونی در این منظومه ی عطار جلوه گر شده است که مهّم ترین آن ها عبارت است ازفرایند فردانیّت، آنیما، سایه، پیر دانا، خویشتن، پرسونا، ولادت مجدّد و سفر.